Myśląc o swoim życiu, widzę mnóstwo fajnych rzeczy i wydarzeń...
Ogrom cudownych ludzi i sytuacji...

Trochę przypałów... no dobra, niemało przypałów...

Ale widzę też niejedną historię grubego kalibru...

I to są takie rzeczy, o których rzadziej się myśli, tym rzadziej mówi...

Historie, które trudno jest udźwignąć w słuchaniu...
Które czasem bardzo trudno było udźwignąć w życiu...

Ale przychodzi moment, kiedy rany są już na tyle zagojone, że można w ogóle te historie opowiedzieć...
choć brzmią często mocno niewiarygodnie...

Noszę je w sobie i na sobie już ze spokojem.
Cieszę się z tego, jaką mnie zbudowały.
Myślę, że łatwiej doceniam życie w każdym aspekcie, znając skrajne perspektywy...

I łatwiej mi zbierać kolejne przypały...
Z dziką radością...

Bo życie jest piękne.
Jest zajebiste.
A przede wszystkim, warte pełnego przeżycia.

fot. HOODKEVITZ

https://www.instagram.com/hoodkevitz/

https://www.facebook.com/pchudkiewicz/

Stawiam kolejny pomnik.
Idę dalej.