Widzimy świat takim, jakimi sami jesteśmy...

Wybieram więc patrzeć przez różowe okulary. 

Chcę widzieć możliwości, radości, magię... wszystko co nieuchwytne, niedopowiedziane... co otwiera ścieżkę, a nie zakuwa w kajdany teoretycznej i teoretycznie ciężkiej rzeczywistości...

Bo w sumie jaka jest rzeczywistość, skoro każdy może widzieć ją inaczej...

Jaka jest rzeczywistość, skoro zależy w każdej sekundzie od naszych działań...

A ilu ludzi, tyle składników w tym drinku...

Ile składników, tyle smaków...

Wybieram więc moje różowe okulary i mieszam w swoim drinku wszystko co wpada mi pod rękę, nie zapominając o dodatkach w kolorach radości, wiary, pewności i mocy, posypując zawsze brokatem nadziei na wspólną, dobrą zabawę...

Bo jak czasem pod rękę wpadnie coś cierpkiego, czy gorzkiego, to warto pamiętać o tych przyprawach dla równowagi...

Wybieram moje różowe okulary, bo kiedy zamiast zabawy ktoś zarzuci niejedną cegłą, to wybieram patrzeć na ruiny przez ten różowy pryzmat...

I choć może to trochę nierealne czy śmieszne, to wiem, że przez szkła potłuczone i brudne wszystko wygląda jeszcze gorzej...

Wybieram więc moje różowe okulary niezależnie od trudów... nie zamykając na nie oczu, nie omijając, nie wypierając...

W różowych okularach nadaję im różowe znaczenie.

I tak jak wybieram różowe okulary, tak wybieram moją rzeczywistość.

Tak jak ją widzę, taką mogę ją tworzyć.

Wybieram więc moje różowe okulary, bo mogę.

Bo te wybory zależą ode mnie.

Bo, choć to może być dla kogoś śmieszne i nierealne, to wiem, że na wszystko mam wpływ.

Wszyscy mamy.

Wybieram więc moje różowe okulary...

Fotografia: Masza Kubiak