Wiecie co...?

Ciężko mi jest opisać tą część...

Jeśli chodzi o przygody Zofii, to najpewniej jest spodziewać się niespodziewanego.
Cokolwiek by człowiek nie wymyślił, to jednak Zofia wpadnie na pomysł, który raczej nikomu do głowy by nie przyszedł, ani nawet pod uwagę wzięty nie był.

Streszczenia fabuły się nie podejmę, bo dzieje się dużo i cudownie abstrakcyjnie, więc to trzeba po prostu przeczytać, a czyta się szybko, bo wciąga jak odkurzacz przemysłowy.

Napomknę jedynie, że w tej części Zofia trafia do nieba. Prawie, bo dokładniej do czyśćca. W każdym razie rozrabia w zaświatach, choć oczywiście się nie ogranicza.

Powtórek czy jakiejkolwiek formy kopii przygód z poprzednich części nie uraczycie ani cienia. Wszystko inne niż dotychczas, a przy piątej już części przygód tej samej postaci, nie jest łatwo wynawigować nową trasę.

Jednym, prawdopodobnie najdłuższym jakie kiedykolwiek złożyłam i zapewne totalnie niepoprawnie skonstruowanym zdaniem, podsumuję to tak:

Bóg jest kobietą, gdzie diabeł nie może tam Zofia sama pójdzie, tła wylewa się pomiędzy wierszami bardzo zgrabnym potokiem, w dziedzinach wielu, ale inteligentnie w opór, znanych pokolenia obecnego i wielu poprzednich przewija się armia, zwroty akcji na każdym kroku, zakrętów trochę, a jednak pięknie trzymana konsekwencja i mistrzowsko domknięta fabuła, która na końcu pokazuje jak łatwo Zofia potrafi zwieść czujność czytelnika, pomimo podanych od samego początku, na tacy, informacji.

Wydech...

Jeżu, jak ja uwielbiam tą emerytkę.

Ps. żarty żartami, ale w lustrze polskości możemy się tu przejrzeć...

LuV U

milka